แปดสิบสี่

แสงตะวันยามเช้าส่องลอดผ่านม่านโปร่งในห้องของฉัน นุ่มนวลและเป็นสีทอง...แต่ก็ไม่อาจทำให้ปมที่ขมวดแน่นในอกคลายลงได้

ฉันยังไม่ทันได้หายใจหายคอจากหายนะในงานเลี้ยงที่สวนเมื่อวาน แม่สามีก็พรวดพราดเข้ามาในห้องโดยไม่ได้รับเชิญ กลิ่นน้ำหอมของหล่อนฉุนกึกพอๆ กับวาจา

“ไปแต่งตัวซะ” หล่อนพูดห้วนๆ พลางสะบัดปลายนิ้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ